حقیقت قراردادهای هوشمند

این مطلب در تاریخ 1400/01/23 بروزرسانی شده است.

قراردادهای هوشمند

قرارداد های هوشمند که امروزه به عنوان یکی از کاربردهای شبکه بلاک چین از آن یاد میشود در واقع برنامه و کد های کامپیوتری میباشند که در ابتدا با شعار کد قانون است روی کار آمدند. این قراردادها تنظیم میشوند تا شخص ثالث را از معاملات و قرارداد ها حذف کنند و همزمان ریسک نقض پیمان را  نیز از بین ببرند و طرفین قرارداد مطمئن از اینکه نقض پیمانی ایجاد نمیشود دست به حرکت میزنند. این قرارداد ها قابل تغییر و دستکاری نبوده و مفاد آن طبق چیزی که از قبل مشخص شده کامل و دقیق اجرا میشود و همچنین اطلاعات آنها نیز از دید بقیه پنهان میماند. اما حقیقت قراردادهای هوشمند چیزه دیگری است.

قدرت تصمیم‌گیری

قراردادهای هوشمند برخلاف چیزی که از اسم آنها میتوان استنباط کرد هوشمند نبوده و دارای هوش ذاتی نیستند بلکه آنها فقط طبق برنامه‌ای از پیش تنظیم شده دست به عمل میزنند و مفاد قرارداد را اجرا میکنند، آنها توانایی تصمیم‌گیری و قضاوت را ندارند.

قراردادهای هوشمند در زندگی واقعی

قراردادهای هوشمند در دنیای فیزیکی قدرت ندارند و نیاز به واسطه های فراوانی هستند که امنیت، تمرکززدایی، سرعت و خیلی از موارد دیگر در موضوعات خاص را درگیر خود میکنند و باعث کاهش بازدهی آنها میشوند. از این رو برای تحقق اهداف قراردادهای هوشمند و همه‌گیر شدن آنها در زندگی روزمره ما راه طولانی در پیش است که از جمله اینها پیشرفت هوش مصنوعی و اینترنت اشیاء باید صورت گیرد تا راه برای قراردادهای هوشمند برای تحقق واقعی اهداف خود باز شود.

قوانین حکومت ها

قراردادهای هوشمند توسط انسان ها و برنامه نویس ها نوشته میشوند و داشتن خطا و باگ در آنها چیزه غریب الوقوعی نیست به همین دلیل است که نمیتوان گفت کد قانون است! جدای از این مسئله اجرا کردن قراردادهای هوشمند در کشور های مختلف با قانون های مختلف و به رسمیت شناخته شدن آنها توسط دولت ها کاره آسانی نیست؛ و ممکن است قوانین یک کشور با قوانین و مفاد یک قرارداد هوشمند همخوانی نداشته باشد ضمن اینکه این مسئله برای حکومت ها خوشایند نبوده و حمایت زیادی از این شبکه تمرکز زدا نمیشود.

بسترهای موردنیاز

یکی دیگر از چالش های قراردادهای هوشمند فراهم نبودن بستر آنهاست زیرا تمامی زیرساخت های آنها به صورت مجازی و دیجیتال میباشد در صورتی که به عنوان مثال یک قرارداد فروش ملک به نسخه فیزیکی نیاز دارد و برای انتقال این مالکیت از فروشند به خریدار مشکلاتی وجود دارد و مسئله ای که مطرح میشود چه کسی یا کسانی تایید میکنند که صاحب جدید این ملک چه کسی میباشد؟ پس به یک نهاد متمرکز نیاز است تا این انتقال مالکیت را انجام بدهد اما چه کسی و چگونه؟! برای درست کردن بستر دیجیتالی انتقال مالکیت میتوان کلید یا توکنی درست کرد که دارنده آن صاحب ملک شناخته شود و این انتقال مالکیت توسط انتقال این کلید یا توکن انجام شود ولی مسئله‌ی جدیدی که اینجا مطرح میشود این است که اگر این کلی یا توکن گم بشود یا دزدیده بشود چه؟ چگونه میتوان مالک خانه را تعیین کرد؟ آیا امکان صدور کلید یا توکن المثنی وجود دارد؟ اگر وجود داشته باشد توسط چه سازمانی و چه کسی این اطلاعات و پروسه را تایید میکند؟ همه‌ی این سوالات مشکلاتی هستند که قرارداد های هوشمند در حوزه عملی انجام امور روزمره زندگی ما با آنها سروکار دارند.

پیچیدگی

با وجود این مشکلات و نداشتن زیرساخت های مناسب قراردادهای هوشمند نه تنها کمکی به انسان ها نکرده بلکه فقط کار ها را پیچیده تر و سخت تر کرده‌اند؛ و یکی از مشکلات این قراردادهای همین پیچیدگی بیش از حد آنهاست که هرچه قرارداد سعی در پیچیده تر شدن داشته باشد حفظ امنیت آن نیز سخت تر میشود و اینها تمام مسائلی هستند که پیش روی قراردادهای هوشمند قرار دارند.

نتیجه‌گیری

قراردادهای هوشمند با داشتن یک ایده بسیار عالی و داشتن یک بستر غیرمتمرکز، امن، سریع و دقیق در بحث تئوری میتوانند بسیار خوب و عالی به نظر برسند ولی در حوزه عملی و کاربردی این قراردادها نیازمند بسترهای فراوانی و پیشرفت ها و تغییرات زیادی میباشند تا بتوانند آنچه را که روی برگه به نمایش در می‌آورند به اجرا در بیاورند.